مشاور عطيه مهرافروز

روبروی رویا بایست و بجنگ این جمله، تمام سال کنکور روی جلد کتاب‌هام و حاشیه‌ی چرکنویس‌هام نوشته شده بود. برای من، این رشته فقط یک هدف نبود؛ یک حسرت بود. آرزویی دور و دراز و دست نیافتنی…بعد از یک شکست سنگین و قبولی اینکه این کار من نیست …من چهار گوشه زمینو بوسیدم و کفشامو اویزون کردم …از رویایی به اندازه تمام عمرم خداحافظی کردم…اما بعد… توی تمام اون سکوت و کشمکش درونی، فهمیدم من آدمِ ول‌کردن نیستم. کمال‌گرایی‌م نمی‌ذاشت کنار بکشم. هی صدایی توی سرم تکرار می‌کرد: «ما آدمِ پس کشیدن نیستیم.» پس دوباره برگشتم …من یه داستان نیمه تموم داشتم…برگشتم تا کاملش کنم. توی این رفت‌وبرگشت، آدمای زیادی دیدم. رفیقای مسیر. دردهایی که گاهی مثل هم بودن، گاهی نه من حریصِ دونستن شدم. مدام می‌پرسیدم: چرا نشد؟ چرا شد؟ چی کار باید می‌کردیم که بشه؟ یواش‌یواش، تبدیل شدم به یه مخزنِ تجربه و اطلاعات. با این اطلاعات و تجربه های خودم تصمیم گرفتم دوباره روبروی رویام وایستم …بجنگم تا دیگه برام رویا نباشه پس اینو برای تو مینویسم روبروی رویات وایسا و بجنگ!