مشاور محمد احمدی زاده

الان ک می‌خوام این متن رو بنویسم توی بخش جراحی بیمارستان نشستم و منتظرم اتند بیاد بریم سر راند و دونه دونه بیمار ها رو ویزیت کنه و ما هم شرح حال بیمارا رو بخونیم. (اتند همون دکتری هست علاوه بر کار خودش به ما هم اموزش میده ی جورایی استاد دکتر) صبح زود اومدیم دونه دونه از بیمارا شرح حال گرفتیم الان اماده نشستیم و منتظر. شاید 6،7 سال پیش بهم میگفتن ی روز میری بیمارستان چار تا کار میکنی، چار تا چیز یاد میگیری پرونده مریضا رو میخونی و در جریان سیر بیماریش قرار میگیری. میدونی و بیشتر یاد میگیری در مورد بیماری ها، چیکارا قراره برای بیمار انجام بشه و….. میگفتم ی رویای شیرینه. نمیتونم بگم شیرین نیست ولی خداییش سخته 😅. شایدم الان دارم رویای اون زمانو زندگی میکنم. شاید الانم تو اینو خوندی قند تو دلت آب شد که بابا لامصب داری تو بهشت زندگی میکنی😂 شایدم داری راست میگی من تو بهشتم 😎😄. ولی منم ی روز مثل تو بودم و هرکس رو با روپوش سفید میدیدم میگفتم اینا کجا و ما کجا ولی خب ببین الان خودمم کجام. همیشه دوست داشتم به بقیه کمک کنم که حداقل اشتباه هایی که من مرتکب شدم و دیگه اونا انجام ندن. این فقط به کنکور خلاصه نمیشه تو دانشکده هم هرجا دوتا ترم پایینی میبینم ک گیج میزنن و نمیدونن چیکار کنم سریع وارد عمل میشم😄 و کمکشون میکنم هر درسو چیکار کنن چیا رو بخونن ک حداقل عین اولای خودم سردرگم نمونن. توی کنکور هم تنها چیزی که ناراحتم میکنه اینه که دانش‌آموزی همون اشتباها رو تکرار کنه و جاده خاکی بره در حالی که میتونه با یه مسیر شفاف تر و با استرس کمتری این راهو طی کنه. خلاصه کلام این ک همیشه میگم رو به جلو، رو به افق تو باغچه نه، اینبار تو بوستانی بزرگ ⚡⚡