مشاور حنانه جوادی بزدی

من از سال دوازدهم جدی شروع کردم. خانواده، مدرسه، مشاور… همه بودن. تابستون همون سال با اینکه تراز خیلی بالایی نداشتم، ولی کم‌کم پیشرفت کردم و به 5800 رسیدم. وقتی مهر اومد و تراز 6000 رو دیدم، حس کردم دارم بالاخره راه درست رو می‌رم. اما… ورود به مدرسه و درس‌های جدید، فشار زیاد، توقعات، و خستگی باعث شد افت کنم. تراز پایین‌تر رفت، روحیه‌م شکست. افتادم توی چرخه‌ی بی‌حوصلگی، گوشی، وقت‌کشی. انگار کم‌کم داشتم فراموش می‌کردم برای چی شروع کرده بودم. کنکور دی رو بدون انگیزه شرکت کردم. گذشت… تا عید… تا امتحان نهایی… و من همچنان سردرگم بودم. کنکور تیر 1402 برام نقطه‌ی سقوط بود. خراب کردم، بد هم خراب کردم. ولی اون لحظه که نتایج اومد، یه چیز توی وجودم شکست… و همون شکست شد شروع دوباره‌م. با همون مشاور برگشتم به مسیر، سخت‌تر، جدی‌تر، عمیق‌تر و تلاش برای کنکور 1403. راه آسونی نبود؛ افت تراز، استرس، اشک، ناامیدی، ولی این‌بار دیگه ول نکردم. جنگیدم، گاهی خسته، ولی با چشم‌هایی که هنوز هدف رو می‌دیدن ادامه دادم تا تراکم به 6400 رسید. وقتی از جلسه‌ی کنکور برگشتم، فارغ از هر نتیجه‌ای، یه حس درونی داشتم که بهم می‌گفت: “این‌بار، خودتو جا نزدی.” و حالا که نتیجه نهایی رو دیدم، می‌تونم با اطمینان بگم: ارزشش رو داشت. نه فقط برای قبولی، بلکه برای ساختن خودم توی سخت‌ترین روزا ??