مشاور علیرضا ضرغامی

نمیدونم از کجا شروع شد؟! داستان درس خوندنم رو میگم، تا جایی که یادم میاد از کلاس اول درس میخوندم ولی با اکراه😅! کلاس پنجم که بودم یکی از رفقا یه کنفرانس راجع به پروفسور سمیعی ارائه داد، یه حس دلچسبی داشتم، مثل اینکه که هدفم رو پیدا کرده باشم! بعداز مدرسه بدو بدو رفتم خونه و به مامانم گفتم من میخوام “جراح مغز و اعصاب”بشم مثل پروفسور سمیعی! با تشویق های مادرم رغبت من به “پزشکی” تشدید پیدا کرد. نمونه دولتی قبول شدم و رفتم رشته تجربی، و چندی نگذشت که فهمیدم چقدر از دروس ریاضی و فیزیک و مسائل شیمی بدم میاد! دوست داشتم تغییر رشته بدم و برم رشته انسانی ؛اما عشق به آرزوی دیرینه مانع شد و تصمیم گرفتم تلاش خودم رو بکنم. خیلی سخت بود؛کنکور رو دادم و بالاخره نتایج اومد؛ خیلی شکستم ،غم عالم ریخت توی وجودم ، رتبه ام بد نبود ولی منو به خواسته ام نرسوند. غمگین بودم ولی خودمو جمع کردم؛ “نمی خواستم حسرتش بمونه رو دلم” ،دوباره شروع کردم محکم تر ازقبل! با برنامه جلو رفتم، منابعم رو اصلاح کردم و اصولی پیش رفتم. بالاخره شب قبل کنکور فرارسید؛ کتابا رو جمع کردم و رفتم که بخوابم، مشکل خطرناک و عجیب این بود که خوابم نمی برد🤕. ساعت 2 شد من خوابم نبرد، ساعت از 3 گذشت ومن همچنان خوابم نبرد ،خیس عرق شده بودم،همه خونواده بخاطر من زود خوابیده بودن ولی من خوابم نمی برد،صبح شد،بقدری حالم بد بود که حتی نمیتونستم صبحونه بخورم. با کوفتگی تمام رفتم سر جلسه کنکور! با ضرب و زور ،و اتکابه تمریناتی که کرده بودم و با اعتماد و توکل به خدا آزمون مدیریت شد. بازه کنکور تا اعلام رتبه ها خیلی طولانی شد، گمان میکردم رتبه ام مثل پارسال شده باشه،اما وقتی رتبه ها اومد انگار دنیا رو به من دادن ، رتبه ام یک سوم شده بود! و الان دانشجوی پزشکی بجنوردم و کمک کوچیکی برای رفقای کنکوری در مسیر نیل به اهداف بزرگشون❤️ بالاخره رسیدم،هر چند میتونست بهتر از این باشه ولی خدا رو شاکرم و میدونم حکمتی پشتش بوده ؛ و خوشحالم چون “همه تلاشم رو کرده بودم”.