مشاور ساینا نوری

مسیر کنکور؛ جاده‌ای که بیشتر از مقصدش، ساختنش مهمه همه چیز از یه نقطه شروع میشه… یه کتاب درسی، یه تقویم که روش نوشتی «شروع». شاید اولش فقط یه اجباره، شاید به خاطر حرف بقیه باشه، شاید اصلاً دلت نخواد، شایدم یه هدف و آرزوی قدیمی… ولی کم‌کم یه جرقه‌ی کوچیک توی دل مسیر روشن میشه. و اگه بهش توجه کنی، همون جرقه می‌تونه آتیشی بشه که کل راهو برات گرم کنه. کنکور فقط یه امتحان نیست. یه سبک زندگیه. مثل یه سفر طولانیه که بین راه، هم بارون میاد، هم آفتاب درمیاد. یه‌جاهایی خسته میشی، یه‌جاهایی انگیزه‌ت ته می‌کشه، ولی چیزی که مهمه، ایستادن نیست؛ بلند شدنه. ادامه دادنه. همون‌جایی که بقیه جا می‌زنن، تو با یه «حتی شده یه صفحه دیگه» می‌تونی جلو بیفتی. هیچ‌کس با روزای آسون قوی نشده. هیچ قله‌ای با اولین قدم فتح نشده. اما اونی که هر روز، حتی ذره‌ای بهتر بشه از دیروزش، آخرش به اون نقطه‌ای می‌رسه که اول فقط یه خیال بود. اون نقطه که وقتی بهش برسی، می‌فهمی همه‌ش ارزششو داشت؛ اشک‌ها، شب‌بیداری‌ها، دل‌تنگی‌ها… همه‌ش یه پازل بودن برای ساختن نسخه‌ی قوی‌تر خودت. گاهی فقط کافیه یکی باشه که درکت کنه. کسی که قبل از اینکه بپرسه «چرا خسته‌ای؟»، خودش فهمیده باشه خستگی یعنی چی. کسی که راهو رفته باشه، زمین خورده باشه، بلند شده باشه و حالا کنارته؛ نه بالا سرت. تو این مسیر، تنهایی انتخاب نیست. همراهی، یه نیازه. نه برای اینکه بهت بگن چیکار کنی، برای اینکه بفهمی تو می‌تونی. شاید فقط لازمه یه نفر بهت نشون بده که هنوز هم میشه امیدوار بود. هنوز هم میشه جنگید. و مهم‌تر از همه، هنوز هم میشه خودت رو باور کنی. از همین حالا، از همین لحظه، شروع کن. راه افتادن سخت‌تر از رفتنه‌ست. ولی وقتی راه افتادی، دیگه خودت متعهد می‌شی. به خودت. به آینده‌ت. به رویایی که یه روز فقط یه تصویر محو بود توی ذهنت.