مشاور معصومه آرامی

همه چیز از 15 تیر 1402 شروع شد. اون فقط یه جمله بود! یه جمله از یه دوست معمولی. اما باعث شد تو یه لحظه همه چی برام عوض بشه. یه دفعه به خودم اومدم دیدم من موندم با حسرت تموم شدن دوسال از دبیرستانم که بدون هیچ هدفی گذشته بود. دوسال توی مسیر اشتباهی رکاب زده بودم. اماااااا . . . من یه فرصت داشتم هنوز. باید تو یه سال همه چیو جبران میکردم، باید با یه ماشین سه موتوره مسیر رو شروع میکردم، باید تو یه سال کار سه سال رو میکردم. از صفر! از اون روز به بعد دیگه تک تک لحظه های من توی اتاقم گذشت. توی اتاقی که فقط من بودم و من. بیرون از اتاق من صدای خش خش برگ های پاییزی میومد، اما توی اتاق من فقط صدای تیک تاک ساعت و ورق خوردن کتاب‌هام بود. بیرون اتاق من ابر میبارید و توی اتاق من چشم های من بودند که گه‌گاهی میباریدند نه که بگم تو این مسیر ناامید نشدم، نه! اما هیچ وقت ناامید نموندم همه بهم میگفتن نمیشههه! ” آخه کی تونسته سال اول پزشکی بیاره آخه کی تونسته از یه مدرسه معمولی موفق بشه آخه کی تونسته با تراز پنج هزار و خورده ای رشته های تاپ قبول بشه” اما شد. تونستم. حالا هم میخوام بهت کمک کنم که توهم ثابت کنی که میشه، که میتونی