مشاور فائزه بیگدلی

یه‌روزایی هست که حس می‌کنی تو زمان گم شدی… نه گذشته‌ای وجود داره که برگردی، نه آینده‌ای که ببینیش. فقط همین الآن… همین پیله‌ی بی‌صدایی که توشی! اما بذار یه چیزی یواشکی بهت بگم… تو داری تو دل همین سکوت، بال درمیاری… آروم‌آروم… بی‌صدا، ولی قوی! تو هنوز اون شکوفه‌ای هستی که حتی خودش هم نمی‌دونه چقدر قراره باغ دنیا رو خوشحال کنه! یه‌روزی از همین روزا، نور خورشید بهت می‌تابه، و همه با تعجب می‌پرسن: “این همونه که یه گوشه با کلی کتاب نشسته بود؟!” و تو لبخند می‌زنی… نه چون رسیدی، بلکه چون فهمیدی چقدر قشنگ ساختی خودتو! یه‌روز میاد که دلت واسه همین چایی سردشده روی میز، همون دفتر خط‌خطی، و صدای کلاس آنلاین تنگ می‌شه یه‌روز میاد که قشنگ‌ترین صدای دنیا، صدای باز شدن درِ دانشگاهته… و تو با غرور وارد جایی می‌شی که یه‌عمر فقط تو رویاها دیدیش یه‌روز میاد که اون لباس سفید قشنگ رو تنت می‌کنی، نگاهت می‌افته به آینه، و با تمام وجودت به اون بچه‌ای که یه‌روز ناامید بود می‌گی: “آفرین که جا نزدی…! پس الان که سختته، الان که دلتنگی، خسته‌ای، یا شاید یه‌ذره شک داری… یادت باشه: تو غنچه‌ای، تو پروانه‌ای، تو جادویی هستی که هنوز شکوفا نشده. و من، با تمام وجود، منتظرم لحظه‌ی شکوفاییت رو ببینم! با یه‌عالمه عشق از مشاوری که بهت ایمان داره!”