مشاور امین مهنانی

درود بر تو دوست خوب و نادیده ام.امین مهنانی هستم دانشجوی فیزیک فردوسی مشهد و مشاور تیم نوتروفیل.امیدوارم خسته راه هدفت نباشی.شاید داستان کنکور من خیلی قابل باور نباشه واسه خیلیها ولی اگر یه سری اتفاقات نمی افتاد و تمرکز و دیسیپلین من حفظ میشد،میتونستم به رتبه های سه رقمی یا حتی دو رقمی فکر کنم.عملا دهم و یازدهم من به بطالت کامل گذشت.یه معدل معمولی تو یه دبیرستان معمولی.نه آزمون درست حسابی نه تست زنی اصولی نه حتی یادگیری منطقی.فقط میگذروندم.تا اینکه رسیدم به تابستون قبل از ورود به دوازدهم.دقیق یادمه 16 شهریور 1402 بود و با خودم عهد بستم که از اول مهر شروع کنم و خوندن مطلوبم رو روی برنامه قلمچی ریختم.یه برنامه درسی تقریبا درست و اصولی با توجه به دانشی که الان از برنامه ریزی دارم، ریختم.1 مهر شد و من بسیار جدی و مصمم شروع کردم به خوندن.هفته اول طبق روال بود.به تمام هدف گزاری هام رسیدم.اما هفته دوم سردردهای شدیدم شروع شد.من خیلی قبل تر متوجه نزدیک بینی خودم بخاطر استفاده مداوم از تلفن همراه توی تاریکی شده بودم و بخاطر همین یه عینک رو از اون موقع داشتم اما استفاده نمیکردم.من همیشه سردرد خفیف داشتم.اما انقدر این موضوع تدریجی و همیشگی بود بدنم به سردرد عادت کرده بود و این سردرد رو حس نمیکرد.هفته دوم با وجود سردرد شدیدتر و تمرکز کمتر و بالاتر بردن ساعت مطالعه برای جبران تمرکز کم به سختی رد شد.منتظر آزمون بودم،ولی انقدر پنجشنبم رو بخاطر بالا بردن ساعت مطالعه پرکردم که درآخر برای آزمون بیدار نشدم و خواب موندم.از اونجا استارت بی نظمیم زده شد.با اینکه سردرد من باوجود عینک کمتر شده بود بازم بی نظم بودم و برنامه درست حسابی نداشتم.و عملا توی یه سیکلی عین دوران دهم و یازدهمم افتادم.گذشت تا رسیدم به اواخر دی.گفتم خب،من اهداف بزرگی دارم،پس تلاش بیشتری باید بکنم.دوباره عین اول مهر؛ایندفعه بدون سردرد و شروع از بهمن.(واقعا یه سردرد کوچیک داشت کار دستم میداد.الان که به مسیر کنکورم نگاه میکنم می بینم که چقدر اشتباهات ساده و کوچیک باعث کلی فاجعه میشد!!!).دوباره همون داستان.ایندفعه تمرکز بیشتری روی تست زدن کردم.تراز ازمونم هر ازمون 200 تا پیشرفت میکرد.به عید رسیدم.چون جمع بندی بلد نبودم این دوران رو تا کنکور کاملا پراکنده درس خوندم و نتیجش شد تراز 8300 کنکور اردیبهشت.از کنکور اردیبهشت به بعد یه روز خوش ندیدم.هرروز یه حواس پرتی تا نهاییا.باز هم تلاشم رو کم نکردم و یه تراز نچندان بد 7000 گرفتم.فقط به خودم میگم ایکاش یکی میتونست من رو توی مسیر نگه داره تا بتونم اونی که لایقمه اتفاق بیوفته.به هرحال،جایگاه من تو کنکور تا حد زیادی تقصیر خودم بود.و باز هم میگم تنها چیزی که منو به بیراهه نمیکشوند توی کنکور و باعث نمیشد که من از مسیرم جا بمونم،تلاشم بود.خواستم بگم هیچوقت دیر نیست.اگه هم خودت هم راهنمایی که توی مسیر انتخاب میکنی،همه تلاشش رو بکنه،میتونی موفق بشی و به رویات برسی.مرسی که تا اینجا خوندی.